کاشت دندان ایمپلنت

ایمپلنت ها در واقع دندان های نسل سوم (Third Generation Teeth) هستند. دندان های نسل اول دندان های شیری هستند ، دندان های نسل دوم دندان های دائمی هستند که پس از افتادن دندان های شیری در دهان ظاهر می شوند ، و ایمپلنت ها دندان هایی هستند که پس از از دست رفتن دندان های دائمی ، توسط دندانپزشک در استخوان فک کار گذاشته می شوند.
اولین ایمپلنت در سال ۱۹۶۵ توسط آقای Branemark در دهان یک مریض کار گذاشته شد ولی در حدود ۱۰-۱۲ سال پیش انجمن دندانپزشکان آمریکا ، ایمپلنت را به عنوان یک درمان تایید نمود و وارد درمان های روتین دنداپزشکی کرد.
ایمپلنت از دو قسمت اصلی ساخته شده است ، یکی قسمتی پیچ مانندی است ، از جنس تیتانیوم ، که پس از ایجاد سوراخی در استخوان ، در داخل فک قرار می گیرد و ثابت می شود. قسمت دوم ، تاج می باشد که بر روی قسمت اول سوار می شود. (در سیستم های مختلف اجزا آن متفاوت است ، اما به طور کلی از همین دو قسمت اصلی ساخته شده است.)
ایمپلنت قابل استفاده در انواع مختلف بی دندانی است:
۱) در کسی که کل دندان هایش را از دست داده است (Total Bridgework)
2) در کسی که تعدادی از دندان هایش را از دست داده است (Partial Bridgework)
3) در کسی که فقط یک دندان را از دست داده است (Solitary Unit)
اهداف درمان های ایمپلنت
۱) تامین عملکرد : ایمپلنت ها در واقع عملکرد از دست رفته دندان ها را به فرد باز می گردانند. تجربه ثابت کرده است که اکثر بیماران که دارای بی دندانی در یک سمت فک هستندبیشتر تمایل دارند با سمتی که ایمپلنت شده غذا بجوند تا طرفی که دندان طبیعی وجود دارد.
۲) تامین زیبایی: شخصی که بی دندان است به تدریج ارتفاع عمودی صورت در او کم می شود و ظاهر او به هم می ریزد ، ولی ایمپلنت این مشکل را به خوبی حل می کند و زیبایی از دست رفته را باز می گرداند.
۳) تامین تکلم: با از دست دادن دندان ها مخصوصا دندان های قدامی ، تلفظ برخی از حروف با اشکالاتی مواجه می شود که با قرار دادن ایمپلنت این مشکل نیز برطرف میشود.
۴) تامین اعتماد به نفس: در کسانی که دست دندان مصنوعی دارند ، استخوان فک پایین معمولا زود تحلیل می رود و در نتیجه دندان مصنوعی فک پایین لق می شود که بیماران معمولا از این نظر بسیار ناراحتند ولی وقتی بیماری در سن ۷۰ سالگی دارای دندان هایی مثل دندان های فرد ۲۰ ساله می شود ، قطعا اعتماد به نفس هم در او بالاتر می رود.
پس از قرار دادن ایمپلنت لازم است به فواصل زمانی ۱ سال ، ۵ سال ، ۱۰ سال و ۲۰ سال رادیوگرافی تهیه شود و وضعیت استخوان نگه دارنده ایمپلنت مورد ارزیابی قرار گیرد.
در چه بیمارانی نمی توان ایمپلنت قرار داد؟
· بیمارانی که مدت کوتاهی از سکته مغزی آن ها گذشته باشد.
· بیمارانی که مدت کوتاهی از سکته قلبی آن ها گذشته باشد.
· بیمارانی که دچار پر کاری غده تیروئید هستند.
· بیمارانی که به مدت طولانی کورتون مصرف کرده اند.
· کسانی که به تیتانیوم حساسیت و آلرژی دارند.
· بیمارانی که تحت اشعه درمانی بوده اند ، در این بیماران بعد از گذشتن ۱-۲ سال از رادیوتراپی می توان ایمپلنت را قرار داد.
· کسانی که نمی توانند بهداشت دهان را به خوبی رعایت کنند ، مانند افراد معلول.
· کسانی که دارای مشکلات روانی هستند.
· کم حجم بودن و کم ارتفاع بودن استخوان در ناحیه ای که قرار است ایمپلنت قر